ဆ႒မေရးၿမိဳ့သမုတ္နယ္နိမိတ္ေက်ာက္တိုင္မ်ား==========================

စစ္သူႀကီး မဟာဗႏၶဳလ

ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ စစ္သူႀကီးမ်ား ရွိသည့္အနက္ အေျမာ္အျမင္ ရွိျခင္း ၊ ရဲရင့္ျခင္း ၊ လုံ႔လဝီရိယ ရွိျခင္း ၊ ျမင့္ျမတ္ေသာ ႏွလုံးထားရွိျခင္း တို့တြင္ သူထက္လြန္ေသာ မဟာဗႏၶဳလ စစ္သူႀကီး အေၾကာင္းတို့ကို မက်ဥ္းမက်ယ္ ေဖာ္ျပေပအံ့။

အထက္ျမန္မာနိုင္ငံ ေအာက္ခ်င္းတြင္းနယ္ တပယင္းတြင္ (ငပယင္းလည္း ဟူ၏) လယ္ယာကိုင္းကၽြန္း လုပ္ ကိုင္စားေသာက္ရ၍ ပစၥည္းဥစၥာ ခ်ိဳ့တဲ့ရွာေသာ ဦးေပါက္ေတာ ၊ မယ္မိၿငိမ္တို့မွ ေမာင္ရစ္ ၊ ေမာင္ေအး ၊ မယ္ဒုတ္ ၊ ေမာင္ျမတ္ေန တို့ကို ေမြးဖြားရာ ေမာင္ရစ္ကား ေနာင္အခါ မဟာဗႏၶဳလ စစ္သူႀကီးဟု ထင္ရွားေက်ာ္ေစာသူ ျဖစ္လာေလသည္။

ေမာင္ရစ္၏ ဖြားသကၠရာဇ္ကား ၁၁၄၄ ခု ၊ တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း ၂ ရက္ ၊ တနလၤာေန႔ နံနက္ တစ္ခ်က္ တီးအခ်ိန္ ျဖစ္သည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ့ ကြယ္လြန္သူ ေဗဒင္ဆရာ ဦးထြန္းၿငိမ္းထံမွ ရေသာ ဇာတာပုံအရျဖင့္ ကန္တြင္ ၁-၂-၃-၆ ၊ တူ တြင္ ၄ လ ၊ ၿဗိစၧာတြင္ -၀ ၊ ဓႏုတြင္ - ၅ ၊ မိန္တြင္ - ၈ တည္ေနေလသည္။

ထိုေဗဒင္ကိန္းအရ မည္သည့္ ေနရာမဆို ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္လၽွင္ ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ သူမ်ားထက္ ကဲလြန္ေအာင္ ေကာင္းသည့္ေနရာ၌ လည္းေကာင္း ၊ ဆိုးသည့္ေနရာ၌ လည္းေကာင္း ျပဳတတ္၏။ အလြန္ ထက္ ျမက္ ေသာ စိတ္လည္း ရွိတတ္၏။

ေမာင္ရစ္ ၁၃ ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔တြင္ ဖခင္ အနိစၥေရာက္ေလရာ ဤလူမမည္သည္ သားႀကီးျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ အမိ မုဆိုးမႏွင့္ ညီငယ္ ႏွမငယ္ မ်ားကို မိမိပင္လ်င္ ပင္ပန္းႀကီးစြာ လုပ္ကိုင္ရွာေဖြ ေကၽြးေမြးရ၏။ အမိကို အလြန္ရိုေသ၏။

အရြယ္ေရာက္ေသာ္ အိမ္ေထာင္ျပဳ၏။ ေရွးေရွး ေႏွာင္းေႏွာင္း ယူေသာ မယားမ်ားကား မယ္ေဟမံ ၊ ရွင္မင္းဘူး ၊ မယ္သီလ သုံးေယာက္ ရွိေၾကာင္း သိရသည္။

မယ္ေဟမံမွ မအိုဘူး ၊ မႀကီးဘူး သမီးႏွစ္ေယာက္ ေမြးသည္။ ရွင္မင္းဘူးမွ ေမာင္က်န္ႀကီးကို ဖြားသည္။ မယ္သီလမွ မေရႊစု ၊ မတုတ္တုတ္ ၊ ဦးႀကီး (ဦးေမာင္ႀကီး) ၊ ဦးခ်ဳံ ၊ ခင္ခ်စ္မယ္ တို့ကို ဖြားသည္။

မစၥတာေကာက္ ေရးေသာ ရာဇဝင္ဖတ္စာမွ ရေသာ ဓာတ္ပုံအရ ဦးေမာင္ႀကီးမွာ တပယင္းမင္းႀကီး ျဖစ္သည္။ ေကာလင္းမင္းသား၏ ေျမး ဦးေမာင္ေမာင္တင္ မွတ္တမ္းအရ ဦးခ်ဳံမွာ တပယင္းဝန္ ျဖစ္သည္။ ခင္ခ်စ္မယ္မွာ မင္းတုန္းမင္း တရားႀကီး၏ ညီေတာ္ အိမ္ေရွ႕မင္း (ကေနာင္မင္း)၏ ကိုယ္လုပ္ေတာ္ ျဖစ္သည္။

ေမာင္ရစ္သည္ အၾကမ္းအတမ္းဘက္ ၊ စစ္ဘက္၌ ဝါသနာပါ၍ ဘိုးေတာ္ ဦးဝိုင္း၏ေျမး အိမ္ေရွ႕မင္း စစ္ကိုင္း မင္းထံမွာ ကိုယ္ရံေတာ္တပ္သား အျဖစ္ႏွင့္ ဝင္ေရာက္ ထမ္းရြက္ေလသည္။ ဤသို့ ထမ္းရြက္ေနစဥ္ ဓားေရး ၊ လွံေရး တို့၌ မ်ားစြာေလ့လာလ်က္ အရွင့္အမွုေတာ္ကို သက္စြန္႔ ႀကိဳးပမ္းထမ္းရြက္ ၊ ရဲရဲရင့္ရင့္ ရက္ရက္စက္စက္ ျပဳတတ္ေသာေၾကာင့္ အိမ္ေရွ႕မင္း အိမ္ေတာ္ကို ဘီလူးေစာင့္သည္ဟု လူတို့ ဆိုစမွတ္ ျပဳၾကကုန္သည္။

အိမ္ေရွ႕မင္း စစ္ကိုင္းမင္းသည္ ၁၁၈၁ ခု၌ နန္းတက္ရ၏။ ေနာင္အခါ ဘႀကီးေတာ္ ဟုတြင္သည္။ ေမာင္ရစ္မွာ အိမ္ေတာ္ပါကၽြန္ ျဖစ္၏။ အမွုေတာ္ကို သက္စြန္႔ႀကိဳးပမ္း ထမ္းပါေသာ္လည္း ေပၚေပၚထင္ထင္ မရွိ ၊ အခ်ီးအေျမႇာက္ မခံခဲ့ရေလ။ ယခု မိမိအရွင္ ဘုရင္အျဖစ္၌ ထင္ေပၚ အခ်ီးအေျမႇာက္ခံရေအာင္ ျပဳအံ့ဟု တစ္ေန႔ ညီလာခံ၌ မိမိႏွင့္အတူ ခစားေနေသာ နႏၵဗလ အမည္ရွိေသာ မင္းခ်င္းငယ္ တစ္ေယာက္ကို အေၾကာင္း တစ္စုံတစ္ရာ မရွိဘဲ ႐ုတ္တရက္ထ၍ ေထာင္းထုေလ၏။

ထိုအခါ ေမာင္ရစ္ကို ဖမ္းဆီး၍ ၎၏ ထူးျခားေသာ အမူအရာကို စစ္ေဆးေလ၏။ ေလၽွာက္သည္ကား " မွန္လွပါ ၊ ထားလၽွင္လည္း ရွင္ရမည္ ၊ သတ္လၽွင္လည္း ေသရမည္ ၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးသည္ အမွုေတာ္ကို သက္ စြန္႔ႀကိဳးပမ္း ထမ္းရြက္လာသည္မွာ ၾကာလွပါၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထင္ထင္ေပၚေပၚ မရွိ ၊ အခ်ီးအေျမႇာက္ မခံရပါ ေသာေၾကာင့္ အရွင့္ေရွ႕ေတာ္၌ ထင္ေပၚလို၍ ဤသို့ျပဳမူျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေလၽွာက္ဝံ့ပါသည္ ဘုရား " ဟု ရဲဝံ့စြာ ေလၽွာက္ေလ၏။

ဘႀကီးေတာ္လည္း မ်ားစြာႏွစ္သက္ သေဘာက်ေတာ္မူ၍ သံေတာ္ဆင့္ အရာကို ေပးေတာ္မူသည္။ ထိုအခါ အသက္ ၃၇ ႏွစ္ရွိၿပီ။

ထို့ေနာက္ မၾကာမီ အလုံဝန္ ခန္႔ေတာ္မူသည္။

၁၁၈၁ ခုတြင္ မဏိပူရ မက်ိဳးႏြံ၍ ဤအလုံၿမိဳ့ဝန္ကို ႀကီးၾကပ္ေစလႊတ္ တိုက္ခိုက္ေစ၏။ အမွုေတာ္ကို နာမည္ရေလာက္ေအာင္ ေက်ပြန္ ေခ်ာေမာစြာ ေဆာင္ရြက္ခဲ့၍ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ' မဟာဗႏၶဳလ ' ဟူေသာ ဘြဲ႕ကို ရေလသည္။

၁၁၈၃ ခုတြင္ အာသံေစာ္ဘြား မက်ိဳးႏြံ၍ မဟာဗႏၶဳလကို ေစလႊတ္ႏွိမ္နင္းေစသည္။ ေစာ္ဘြားကို နန္းခ်ႏွင္ထုတ္ ၊ အာသံကို သိမ္းေလသည္။ ၁၁၈၄ ခုတြင္ ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ အဂၢမဟာ ေသနာပတိဝန္ႀကီး ခန္႔ေတာ္မူသည္။

၁၁၈၅ ခု ရခိုင္ျပည္ ရွင္မျဖဴကၽြန္းသို့ စစ္တေကာင္းတို့ လာေရာက္ အလံစိုက္သည္ကို ႏုတ္ပစ္မွုကစ၍ အဂၤလိပ္တို့ႏွင့္ အခ်င္းျဖစ္ပြားရာ ဘဂၤလားအထိ သိမ္းပိုက္ရန္ မဟာဗႏၶဳလ ႀကီးမွူး၍ ရခိုင္သို့ ခ်ီရသည္။ ဤသို့ခ်ီစဥ္က ' ဗိုလ္မွူးဝန္ႀကီး သတိုးမင္းႀကီး မဟာဗႏၶဳလ ' ဟု ဘြဲ႕တပ္ေတာ္မူသည္။

ေရာက္ၿပီးေနာက္ ေဂၚေတာ့ပလႅင္အထိခ်ီ၍ တိုက္ခိုက္ စစ္ေရးသာေနေလသည္။ ဤအေတာအတြင္း အဂၤလိပ္တို့က ရန္ကုန္သို့ ပင္လယ္လမ္းက လွည့္သြား၍ တိုက္ခိုက္ သိမ္းယူေလသျဖင့္ အထက္သို့ မတက္နိုင္ ေအာင္ ကာကြယ္နိုင္ရန္ အမိန္႔ေတာ္ႏွင့္ ျပန္ေခၚေသာေၾကာင့္ မဟာဗႏၶဳလ ျပန္လာရေလ၏။

ဤသို့ တပ္ျပန္၍ သိမ္းခဲ့ရာ၌ မလြယ္ကူေခ်။ တပ္ကို အစုစုခြဲ၍ ဧရာဝတီသို့အေရာက္ တစ္လမ္းစီ လာၾကၿပီးေသာ္ ဓႏုျဖဴ၌ဆုံရန္ အမိန္႔ေပး ခဲ့၏။ လမ္း၌ လူအေသအေပ်ာက္ အလြန္မ်ားျပားစြာ၏။

ဤသို့ ျပန္ေရာက္ၾကေသာ္ ၁၁၈၆ ခု ၊ ကဆုန္လတြင္ ရန္ကုန္ ၾကည့္ျမင္တိုင္ (ေၾကးျမင္တိုင္ ဟု ရွိသင့္သည္) တို့၌ လာေရာက္ တိုက္ခိုက္ၾက ရ၏။ အဂၤလိပ္မ်ားက ေရႊတိဂုံကုန္းေတာ္ကို အေျချပဳ၍ တိုက္၏။ ထိုသကၠရာဇ္ ေတာ္သလင္းလပ ဘုရင္က ျပန္ေခၚ၍ ' သတိုးသုဓမၼ မဟာဗႏၶဳလ ' ဘြဲ႕ေတာ္ႏွင့္ စစ္သူႀကီး အရာကို ထပ္မံခ်ီးျမႇင့္၍ စစ္ေတာင္းၿမိဳ့ကို ေပးေတာ္မူသည္။ ေနာက္ ရန္ကုန္သို့ ျပန္လာရ၏။

ထိုသကၠရာဇ္ ျပာသိုလတြင္ ျမန္မာတို့ အေရးနိမ့္၍ ရန္ကုန္က ခြာၿပီးလၽွင္ ဓႏုျဖဴသို့ ေရႊ႕ခဲ့ရ၏။ ဓႏုျဖဴသို့ေရာက္ေသာ္ ႀကီးက်ယ္ခိုင္ခံ့ေသာ ခံတပ္မ်ားကို ႏွစ္လတိတိ ေဆာက္တည္ ျပင္ဆင္လ်က္ ေန၏။ ဤအခါ ျမန္မာတို့မွာ စစ္သား ၁၀,၀၀၀ ေက်ာ္ေလာက္သာ ရွိေတာ့သည္။

အဂၤလိပ္တို့က ခံတပ္ေျမာက္ဘက္တြင္ တပ္စြဲေန၏။ အဂၤလိပ္ေရတပ္ကမူကား ဓႏုျဖဴေအာက္နားက ေက်ာက္ခ်ေန၏။

၁၁၈၆ ခု ၊ ေႏွာင္းတန္ခူးလဆန္း ၁၄ ရက္ (၁၈၂၅ ခု ၊ ဧၿပီလ ၁ ရက္ေန႔) နံနက္တြင္ အဂၤလိပ္တပ္က ဗုံးအေျမာက္ျဖင့္ ၾကဲပစ္ေလသည္။ ျမန္မာတို့က အတန္ငယ္သာ ျပန္၍ ပစ္ခတ္နိုင္ေလေတာ့၏။ နံနက္ ၉ နာရီေလာက္တြင္ ဗႏၶဳလသည္ မိမိ ၾကည့္ရွုစီမံေနက်အတိုင္း တပ္ကို လွည့္၍ ၾကည့္ရွုလာရာ ေမၽွာ္စင္သို့ေရာက္ ၍ ေခတၱထိုင္နားလ်က္ အခ်ိဳ့ ဗိုလ္မွူးတို့အား အမိန္႔ေပးေနစဥ္ အဂၤလိပ္တပ္မွ ဗုံးဆန္တစ္ခု အနားသို့ က်ေရာက္ေပါက္ကြဲ ထိမွန္ေလသျဖင့္ ပြဲခ်င္းၿပီး အနိစၥေရာက္ေလ၏။

အေလာင္းကို ခ်က္ခ်င္းသၿဂႌုဟ္ေလသည္။ အရိုးကိုယူ၍ မလြန္တြင္ အရိုးအိုးေစတီ တည္သည္ဟု အဂၤလိပ္တို့ မွတ္တမ္းတြင္ ေတြ႕ရသည္။

စစ္သူႀကီးက်လၽွင္ ညီ မင္းထင္မင္းေခါင္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ရန္ အပ္ႏွင္းၾကေသာ္လည္း လက္မခံဘဲ ထြက္ေျပးသည္။ တပ္ကစဥ့္ကလ်ား ျဖစ္၍ ပ်က္ေလသည္ႏွင့္ အဂၤလိပ္တို့က အလုံးစုံ သိမ္းေလသည္။ ထြက္ေျပးလာေသာ မင္းထင္ မင္းေခါင္ ကိုလည္း ဤသို့ ျပဳရာသည္ေလာဟု ဘုရင္က ကြပ္မ်က္လိုက္ေလ၏။

ဤသို့လၽွင္ မဟာဗႏၶဳလသည္ အသက္ ၄၂ ေက်ာ္ ၄၃ ႏွစ္အတြင္း၌ အနိစၥေရာက္ရေလသည္။ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ၊ နားထင္က်ယ္က်ယ္ ၊ အခ်ိဳးအစား က်န၍ သန္စြမ္းသန္မာသည္။

အသား အတန္ပင္ ညိဳသည္။ မ်က္စိ စပါးၾကည့္ ရွိသည္။ စစ္ကိုင္းမင္းထံ ခစားစဥ္က ' ေမာင္မင္းမ်က္စိ ေစာင္းေယာင္တကား ' ဟု မိန္႔ေတာ္ မူသည္ကို " မွန္ပါ ၊ သည္မ်က္စိမ်ိဳးမွ တိုင္းျပည္ကို ၾကည့္နိုင္ပါသည္ " ဟု ျပန္ေလၽွာက္ဖူးေသာ ဟူ၏။

အရည္အခ်င္းႏွင့္ ျပည့္စုံစြာ၍ ဘြဲ႕အမည္မ်ားစြာ ရသည္။

(၁) ငယ္မည္ ေမာင္ရစ္ ။

(၂) အသက္ ၃၇ ႏွစ္တြင္ ျဗဲတိုက္သံေတာ္ဆင့္ ျဖစ္သည္။

(၃) ေနာက္ အလုံၿမိဳ့ဝန္ ျဖစ္သည္။

(၄) မဏိပူရကို ေအာင္ခဲ့၍ ျပန္လာေသာအခါ ' မဟာဗႏၶဳလ ' ဘြဲ႕ကို ရသည္။

(၅) အာသံကို နိုင္ခဲ့၍ အျပန္တြင္ အဂၢမဟာ ေသနာပတိ ဝန္ႀကီး ခန္႔ေတာ္မူသည္။

(၆) ရခိုင္သို့ ခ်ီခါနီး၌ ' ဗိုလ္မွူးဝန္ႀကီး သတိုးမင္းႀကီး မဟာဗႏၶဳလ ' ဘြဲ႕ ထပ္၍ရသည္။

(၇) ေနာက္ဆုံး အဂၤလိပ္ႏွင့္ တိုက္ေနစဥ္ ' သတိုးသုဓမၼ မဟာဗႏၶဳလ ' ဘြဲ႕ စစ္သူႀကီးအရာ စစ္ေတာင္းၿမိဳ့ တို့ကို ရသည္။

ဤစစ္သူႀကီးမ်ိဳး ရွားေပသည္။ ရိုေသသင့္သူကို ရိုေသ၍ ဝတၱရားကို ေက်ပြန္စြာ ေဆာင္ရြက္ေလ့ရွိ၏။ သစၥာႀကီး၏။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးရွာေသာ အမိမုဆိုးမႏွင့္ ညီငယ္တို့ကို မိမိသည္ သားႀကီး ျဖစ္သည့္အတိုင္း အသက္ ၁၃ ႏွစ္ ၊ ၁၄ ႏွစ္ ရြယ္ကပင္စ၍ ပင္ပန္းစြာ လုပ္ေကၽြးခဲ့ရ၏။ အမိကို အထူးသျဖင့္ ရိုေသ၏။ အမွုေတာ္ကို ထမ္းစဥ္ကလည္း ခိုကတ္ျခင္း မရွိ ၊ စိတ္ပါလက္ပါ အလြန္ေက်ပြန္ ေကာင္းမြန္စြာ ေဆာင္ရြက္ေပ၏။

ရဲရင့္ျခင္းလည္း ရွိ၏။ မိမိကိုယ္ကို ထင္ေပၚေစလို၍ အျခား မင္းခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ထ၍ ေထာင္းထုသည္မွာ သူရဲေဘာနည္းေသာ သာမည လူတို့၏ ျပဳမူျခင္း မဟုတ္ေပ။ မဏိပူရ ၊ အာသံ ၊ စစ္တေကာင္း ၊ ရခိုင္ ၊ ရန္ကုန္ ၊ ဓႏုျဖဴ စစ္ပြဲတို့တြင္ တြန္႔ရြံ့ျခင္း မရွိ ၊ မိမိသာလၽွင္ ေရွ႕က တက္ေလ့ရွိ၏။

အခ်ိဳ့က ဗႏၶဳလ ရက္စက္သည္ဟု ေျပာၾကသည္။ ဤသို့ ရက္စက္သည္မွာ အလုပ္ဝတၱရားေၾကာင့္ လည္းေကာင္း ၊ ေခတ္ကာလအေလ်ာက္ ဓေလ့ထုံးစံေၾကာင့္ လည္းေကာင္း ျဖစ္ရ၏။ ဝတၱရား မေက်ပြန္ေသာ တပ္သားကို မိမိကိုယ္တိုင္ တစ္ခါတစ္ရံ ႏွိပ္ကြပ္ျခင္း စသည္တို့မွာ စစ္သားတို့သည္ နည္းစနစ္က်န ၊ ဝတၱရားမပ်က္ ႀကိဳးစားေလေအာင္ ဤသို့ျပဳမွပင္ ျဖစ္ေတာ့မည့္ ေခတ္အခါ ထုံးစံလည္း ရွိေလသည္။ အျပစ္အေလ်ာက္ ေနာက္လူတို့ သတိရေစရန္ ျပဳလုပ္ျခင္းလည္း ျဖစ္ေလသည္။ သက္သက္ေစာ္ကား မတရားျပဳသည္ မဟုတ္ေပ။

စင္စစ္ေသာ္ကား ဤစစ္သူႀကီး သေဘာထားမေသးေခ်။ ရန္ကုန္စစ္ပြဲ၌ အဂၤလိပ္တို့က ျမန္မာသုံ႔ပန္းမ်ားကို ေဆး႐ုံတြင္ထား၍ ေကာင္းစြာ ျပဳစုကုမသည္ဟု ၾကားလၽွင္ အဂၤလိပ္ သုံ႔ပန္းမ်ားကို ညႇဥ္းဆဲကလူ မျပဳဘဲ ေကာင္းစြာ ကုသၾကည့္ရွုရန္ ဗႏၶဳလက အမိန္႔ေပးေလသည္။

ဓႏုျဖဴတြင္ အေရးပ်က္ရသည္မွာ အေၾကာင္းမညီညြတ္ အခြင့္မသာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ရသည္။ အထက္က စစ္ကူမ်ားလည္း မေရာက္ ၊ ရခိုင္ ၊ စစ္တေကာင္း ကတစ္ဆင့္ ကူးခဲ့ရသျဖင့္ စစ္သည္မ်ား အလြန္ပန္းေနေလၿပီ။ စစ္သည္ အေရအတြက္မွာလည္း မ်ားစြာ ေလ်ာ့သြားေလၿပီ။ တစ္ဖန္ ျမစ္က်ဥ္းေသာေနရာက ခံတပ္မျပဳဘဲ ျမစ္က်ယ္ေသာေနရာက ခံတပ္ျပဳမိေလသည္။ ဤသည္တို့ေၾကာင့္ အေရးမလွ ရွိရသည္။

တစ္ေၾကာင္းလည္း ဗႏၶဳလ က်ဆုံးရျခင္းမွာ ေရတိမ္တြင္ နစ္သကဲ့သို့ ရွိသည္။ တပ္ကို လွည့္လည္ၾကည္ရွုေနစဥ္ ဗုံးထိ၍ ႐ုတ္တရက္ က်ဆုံးရသည္။ မက်ရွုံးပါမူကား မနိုင္ေသာ္လည္း မရွုံးဟု ထင္ဖြယ္ရွိသည္။

အထူးသျဖင့္ ထိုေနာက္ဆုံးအခ်ိန္၌ ကၽြန္ုပ္တို့၏ စစ္သူႀကီးသည္ မည္ကဲ့သို့ သေဘာထား ျမင့္ျမတ္ပုံ ၊ မည္ကဲ့သို့ ႁမြက္ဆိုသြားပုံမ်ားကို ေအာက္တြင္ပါသည့္အတိုင္း မွတ္သားသတိျပဳရာသည္။

" ငါတို့မွာ အေၾကာင္းမညီညြတ္သျဖင့္ အေရးတို့သည္ ပ်က္ေယာင္တကား။ သို့ပင္ျဖစ္ေစကာမူ ငါတို့သည္ သတၱိကိုလည္းေကာင္း ၊ ဝီရိယကို လည္းေကာင္း မေလၽွာ့အပ္ေခ်။ ျမန္မာတို့၏ ဂုဏ္ကို ငါတို့ ဆယ္ရမည္။ ထိုမွတစ္ပါးလည္း ျမန္မာျပည္ဖြား စစ္သူႀကီးသည္ ေသသင့္သည့္ ေနရာ၌ မတြန္႔တို ေသဝံ့ခဲ့ေၾကာင္းကို ငါတို့သည္ ထင္ရွားေစအံ့ "

" တစ္ေၾကာင္းလည္း စစ္သူႀကီးရွိလ်က္ အေရးပ်က္ေသာ္ ရာဇဝင္ညႇိုးရာသည္။ စစ္သူႀကီး က်ဆုံး၍ အေရးပ်က္ေသာ္ကား ျမန္မာတို့ကို လည္းေကာင္း ၊ အသင္စစ္သားတို့ကို လည္းေကာင္း အျပစ္ဆိုၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္။ အျပစ္ဆိုဖြယ္ရာလည္း မရွိေတာ့ေခ်။ သို့ေၾကာင့္ ငါသည္ ျမန္မာနိုင္ငံ၏ ဂုဏ္ကို ဆယ္ခဲ့ေပအံ့ ၊ အမြမ္းလည္း တင္ခဲ့အံ့။ အသင္တို့လည္း ယခု ငါ စြန္႔စားသကဲ့သို့ ရဲရင့္တည္ၾကည္စြာႏွင့္ အေရးအရာ ရွိက မတြန္႔မတို စြန္႔စားၾကရန္ ငါသည္ လက္ငင္းအမွန္ ပုံစံျပခဲ့ေပေတာ့အံ့။ လိုက္နာၾကပါကုန္ေလာ့ " ဟု စိတ္ထားျဖင့္ လည္းေကာင္း ၊ ေျပာဆိုျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း ၊ ျပဳမူျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း အသက္ကို စြန္႔လ်က္ အဓြန္႔ၾကာရွည္ အျမဲတည္ေအာင္ ဤျမန္မာျပည္၏ အက်ိဳးကို သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္သြားခဲ့ ရွာေလသတည္း။

စစ္သူႀကီး မဟာဗႏၶဳလဘြဲ႕ေလးခ်ိဳးႀကီး

(စာဆိုေတာ္ ဦးမင္း ေရးစပ္သည္။)

ေတာင္ခပဲတင္မွ ၊ ေအာင္ပြဲေတာ္သစ္လို့ ၊ ေက်ာ္ရစ္ေစ ေပၚထြန္းတဲ့ ေမာ္ကြန္းပုံ။

ေျမမိုးငယ္ေစာင္းေတာင္ ၊ ဗိုလ္ေျခငယ္ေဆာင္သည္ ၊ အေခါင္သမၻိန္ က်ည္းႏွင့္ ႀကိမ္ဟု ၊ ကလိကၤရာဇ္သို့ ၊ သည္စစ္ကို ျဖစ္ျဖစ္ကယ္ညက္ေက် ၊ နႏၵိေသလို ။ ေအာင္ေျမသိဉာဏ္ ၊ သူ႔ထက္ကယ္ သန္ေတာ့တယ္ ၊ ဆဒၵန္ရ က်ိန္ဝင္မွာ ၊ ႐ုံးညာတင္ ေသနဂုတ္ေပမို့ ၊ ခ်ဳပ္တိုင္းေအာင္ ဖန္မ်ားပါဘိ ၊ ျခားသန္႔တစ္ဂုဏ္။

ဆယ့္ႏွစ္ျဖာငယ္ ၊ ဘဂၤါဘိလပ္ ၊ ကာလကတ္ကို ၊ အမွတ္ကယ္ႏြံ႐ုံ ၊ ခ်ိဳးခဲ့တုံမွ ၊ တိဂုံ ဒလ ၊ မုခ္သုံးဝမွာ ၊ မိစၧာ့အယူ ၊ ကုလားျဖဴကို ၊ လြယ္ကူသုံ႔ပန္း ၊ ေရႊလက္ရ ဖမ္းမယ္လို့ ၊ ေအာင္ခန္းစံတည္ ၊ မင္းဝံျပည္က ၊ ဇာနည္ႀကီးေနာင္ ၊ ညာ႐ုံးေတာ္ေထာင္ဆဲမို့ ၊ ေအာင္ပြဲဘုံမွာ ၊ ဝသုန္ေျမေလးလို့ ထူးပါဘိ။

ေဒဝါငယ္ေဒ၀ ၊ အာဠာဝကႏွင့္ ၊ ယကၡကုမၻဏ္ ၊ အတန္တန္လည္း မာရ္ပုဏၰက ၊ မ်က္ရွိန္ျပက ၊ ေၾကာက္ရေသာတြင္ ၊ ရာတျပင္မွာ ၊ တိုက္ဆင္သန္ႂကြား ၊ ေျခာက္ဆယ္အားႏွင့္ ၊ ဗိုလ္မ်ားျမဳေတ ၊ ပင္လယ္ေဝေအာင္ ၊ တက္ေနႏွုန္းတူ ၊ ေရႊဘုန္းေတာ္ၾကဴခိုက္မို့ ၊ ဇမၺဴတိုက္ခရိုင္မွာ ၊ စစ္ေျမပိုင္ ဘုရင့္သီးေပမို့ ထီးဓိပတိ။

ျမန္မာ့ဂုဏ္ရည္ ရာဇ၀င္ဖတ္စာ (ဦးဖိုးက်ား)

Posted by မင္းအရိပ္

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=242279050873778&id=100052750552142